روزنامه فایننشال تایمز، امروز (۱۳۶۰/۷/۱۱) در مقاله ای ضمن بررسی جنبه هایی از
جنگ ایران و عراق به ناکامی های صدام حسین پس از درگیر کردن کشور عراق در جنگی خسارت بار و بدون دستاورد اشاره کرده و افزوده است: احتمال دارد صدام حسین ناکامی هایش را در حمله به ایران در یک جنگ درازمدت جبران کند. در بخشی از این مقاله آمده است:
عراق که پس از عربستان سعودی دارای بزرگ ترین ذخایر نفت در خاورمیانه (غرب آسیا) است، به نظر می رسد که در این جنگ همچنان قوی تر است.
پرزیدنت صدام برای دستیابی به یک پیروزی فوری دست به قمار زد و این قمار را باخت، لکن تسلط صدام بر اوضاع سیاسی کشور و دستاوردهای قابل ملاحظه اجتماعی رژیم صدام طی چند سال گذشته می تواند در درازمدت شکست او را جبران کند.
عراق چند هزار کیلومترمربع از خاک ایران را تحت اشغال خود دارد، ولی این حقیقت را پذیرفته است که به هدف مهم جغرافیای خود، یعنی کنترل آبراه شط العرب (اروندرود) هنوز دست نیافته است. در آبان ماه گذشته (نوامبر) در پی نبردهای خونین
خانه به
خانه در
خرمشهر که هفته ها با شرکت زبده ترین سربازان عراق ادامه داشت، حالت تهاجمی ارتش عراق نیز به نحو مؤثری خاتمه یافت. صدام تصور می کرد ارتش ایران همانند سال ۱۸۵۷ که در مقابل مزدوران کمپانی هند شرقی پا به فرار گذاردند، این بار نیز چنین خواهند کرد، درحالی که این چنین نشد و پاسداران انقلابی ایران، عراق را مجبور ساختند برای کنترل
خرمشهر بهای گزافی بپردازد و در پی آن پاسداران مانع از آن شدند که ارتش صدام بر شهر سوسنگرد نیز تسلط یابد.
صدام حسین از آن پس سیاستی را در پیش گرفته که خود، آن را سیاست تهاجمی غیر متحرک خوانده است. این سیاست بر این اصل استوار است که تحلیل رفتن و فرسوده شدن ارتش، کار سقوط رژیم ایران را سرعت خواهد بخشید.
این جنگ تاکنون در امر موازنه قدرت در خاورمیانه (غرب آسیا) تأثیر زیادی به جای گذارده است. این جنگ به توانایی ارتش ایران به عنوان یک قدرت مداخله گر پایان داده است و اکنون ارتش عراق نیز در جهان عرب در معرض تهدید مشابهی قرارگرفته است. اسرائیل با بمباران کردن مرکز هسته ای عراق، ناتوانی صدام را آشکار ساخت. عراق که زمانی در نظر داشت رهبری جهان عرب را به جای مصر اشغال کند، اکنون دیگر مطرح نیست و برای ترمیم این شکاف فزاینده کاری از یک کشور ساخته نیست.
منبع:
